ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

του Αρχ/του Δαμιανοῦ Ζαφείρη

Η αγία Εκκλησία μας, παρουσιάζει σήμερα τη μέλλουσα κρίση των ανθρώπων. Μια πράξη που φανερώνεται η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού.

Εκείνη την ημέρα, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο, θα βρίσκεται ο Θεός για να κρίνει πλούσιους και φτωχούς, δικαίους και αδίκους, και κάθε άνθρωπο. Θα ανοιχτούν τα βιβλία και κάθε λογισμός των ανθρώπων θα είναι φανερός στο Θεό. Εκείνη την ημέρα οι Άγγελοι και Αρχάγγελοι θα παρίστανται στον θρόνο του Θεού, για να φανεί η αληθινή δόξα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εκείνη την ημέρα ο κάθε άνθρωπος θ’ αποθέσει το καλό ή το κακό που έχει πράξει στη ζωή του.

Μας μένει μια βδομάδα για να έρθουμε στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μέχρι τώρα όλα τα ευαγγελικά αναγνώσματα του Τριωδίου παρουσίαζαν δια μέσου των παραβολών του Ασώτου Υιού, του Τελώνη και Φαρισαίου, τη συγχωρητικότητα, την αγάπη, την καλοσύνη, την μετάνοια των ανθρώπων και το έλεος του Θεού. Σήμερα όμως παρουσιάζεται η δικαιοσύνη του Θεού. Δικαιοσύνη που δε δείχνει αυστηρότητα αλλά δείχνει πολύ έλεος. Η δικαιοσύνη του Θεού δεν είναι τιμωρία του ανθρώπου αλλά θα αποδειχθεί η αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπό του Εκείνη την ημέρα ο κριτής θα είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας. Μια αγάπη η οποία πρέπει να είναι χριστιανική και αληθινή. Μια αγάπη που πρέπει να ναι ανθρώπινη. Και λέει ακριβώς στο Ευαγγέλιο ο Κύριος «Ἐπείνασα γάρ, καί έδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψασα, καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμιν καί συναγάγετέ με, γυμνός, καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καί ἐπισκέψασθέ με, ἐν φυλακή ἤμην, καί ἤλθατε προς με» .Δε δείχνει μια αγάπη για τον κόσμο , αλλά μια προσωπική αγάπη. Αν δείξαμε την αγάπη μας για τον πλησίον μας, που ήταν φτωχός, πεινασμένος, ασθενής, φυλακισμένος. Το μεγαλειώδες, βρίσκεται άν δείξαμε την αληθινή μας καρδιά; Το κριτήριο δεν θα είναι πόσα καλά έργα κάναμε , δεν θα είναι αν έχουμε λάβει μέρος σε λειτουργίες της Εκκλησίας, δεν θα είναι αν έχουμε προσευχηθεί πολύ ή λίγο, δεν θα είναι αν έχουμε κάνει μετάνοιες ή άλλα έργα θεάρεστα ενώπιον του Θεού. Το κριτήριο θα είναι μονάχα αν έχουμε αγάπη. Αλλά εκείνος, που πασχίζει να σωθεί και θέλει να εισέλθει στο χώρο του παραδείσου μόνο ένα ζητά ο Θεός: Να έχουμε αληθινή αγάπη, καρδιακή αγάπη. Μια αγάπη η οποία να μη σκανδαλίζει τον άλλον, που να μην ταπεινώνει τον άλλον, που να μην κατακρίνει τον άλλον. Οπως τονίζει ο απόστολος Παύλος: « Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τόν ἀδελφόν μου, οὐ μή φάγω κρέα εἰς τόν αἰῶνα, ἵνα μή τον ἀφελφόν μου σκανδαλίσω(Α κορ. η 8-13).

Ο υμνωδός του όρθρου της σημερινής κυριακής, γράφει:«Βλέπε ψυχή μου, νηστεύεις;τόν πλησίον σου μή ἀθέτει˙ βρωμάτων ἀπέχη; τόν ἀδελφόν σου μή κατακρίνης˙ μή τῶ πυρί παραμπεμπομένη, κατακῆς ὡσεί κηρός, ἀλλ' ἀνεμποδίστως εἰσάξη σε Χρσιτός, εἰς τήν Βασιλεία αὐτοῦ».δηλ. εκείνος θα κατακρίνει τον πλησίον του, θα έλθει πυρ για να τον κατακάψει και να λειώσει ως κερίον μέσα στην κόλαση. Πολλές φορές λέμε ότι αγαπούμε τον αδελφό μας αλλά εύκολα τον κατακρίνουμε και τον ταπεινώνουμε. Παρ' ότι βλέπουμε ότι κάνει μια καλή πράξη, εμείς εύκολα να διασύρουμε το καλό του έργο. Πόσο εύκολα, ο νους μας περιστρέφεται για να κάνει ή να πράξει κάτι το άσχημο για τον πλησίον του. Δεν μπορούμε, να αγαπάμε και μέσα μας να υπάρχει ζήλια, κακία, φθόνος. Δεν μπορούμε να αγαπάμε και να λέμε μέσα μας ότι εγώ βοηθώ εκείνους που μ’ αγαπούν. Αληθινή αγάπη, είναι όταν αγαπούμε με την καρδιά μας ακόμη και τον εχθρό μας. Η αληθινή αγάπη, έχει μέσα της ανεξικακία, ακακία, πραότητα και το μεγαλειώδες, έχει ταπείνωση. Μονάχα, ο αληθινός ταπεινός μπορεί να αγαπήσει αληθινά. Μονάχα εκείνος που είναι ανεξίκακος μπορεί να αγαπήσει αληθινά. Δεν μπορεί, ο εγωιστής να αγαπήσει αληθινά. Δεν μπορεί εκείνος που φθονεί και ζηλεύει, εκείνος που θέλει το δικό του θέλημα ν’ αγαπήσει. Μπορεί να χαμογελά, για να φαίνεται ότι είναι καλός, ότι δείχνει αγάπη αλλά μέσα του κρύβει μια υποκρισία. Μία υποκρισία που εύκολα μπορεί να την δείξει, όταν δει ένα σφάλμα στον άλλον. Αλλοίμονο, όταν λέμε ότι αγαπάμε και συγχρόνως καταδικάζουμε τα σφάλματα των άλλων ανθρώπων. Όταν προσπαθούμε να επικεντρωθούμε σ’ ένα λάθος που έχει κάνει ο άλλος. Μεγαλοποιούμε ένα μικρό σφάλμα του άλλου και τα δικά μας τα μεγάλα σφάλματα τα εκμηδενίζουμε, για να δείξουμε ότι είμαστε« καλοί άνθρωποι». Άραγε, αγαπάμε με την καρδιά μας ή αγαπάμε επειδή το θέλει το εγώ μας, το θέλει ο εαυτός μας; Δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αληθινά. Ο Κύριος δείχνει την αγάπη του. Πώς τη δείχνει; Ταπεινώνεται, εξευτελίζεται ενώπιον των ανθρώπων, σιωπά. Δεν υπερηφανεύεται, δε ζητά τη δόξα του εαυτού του, αλλά τι κάνει; Δείχνει την αγάπη του σε φτωχούς και σε δικαίους. Δείχνει τα πάντα με την ταπείνωσή Του. Αν δεν ταπεινωθούμε, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά. Αν δεν είμαστε καλόκαρδοι άνθρωποι, δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αληθινά. Στο Ευαγγέλιο αναφέρεται το παράδοξο για δύο καταστάσεις ανθρώπων, οι ευλογημένοι του Θεού κι εκείνοι που είναι κατηραμένοι.

Ευλογημένοι, μπορεί να είναι οι άνθρωποι που ζούν ακόμη και μακρά από την Εκκλησία αλλά έχουν μια άδολη και καθαρή καρδιά. Το μοιραίο είναι ότι οι κατηραμένοι μπορεί να είναι ακόμη και άνθρωποι που ζούν μέσ’ στην Εκκλησία, διότι μέσα τους μπορεί να κρύβουν κακία και φθόνο. Άνθρωποι οι οποίοι ο Θεός θα τους πει εκείνη την ημέρα.:«ἐπείνασα γάρ καί οὐκ ἐδώκατε μοι φαγεῖν, ἐδίψασα, καί οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καί οὐ συναγαγέτέ με, γυμνός, καί οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενής καί ἐν φυλακῆ, καί οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.» καί πολλοί θά είπουν 'εκείνη την ημέρα « Κύριε, Κύριε, οὐ τῶ σῶ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῶ σῶ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τω σὠ ὀνόματι δυνα΄μεις πολλάς ἐποιήσαμεν καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς, ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν»(Ματθ. 7,22-23). Μπορει να ζούμε μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και να χαθούμε, αν κάνουμε τά έργα μας με υπερηφάνεια . Το κριτήριο είναι ένα και μοναδικό: Μόνο ν’ αγαπάμε αληθινά, χωρίς να προσπαθούμε να καταδικάσουμε τους άλλους. Πόσο εύκολα, μπορούμε να κρίνουμε τον άλλον; Πόσο εύκολα μπορούμε να τον προσβάλουμε, να τον ταπεινώσουμε; Άραγε αυτό σημαίνει αγάπη; Μέσα στην οικογένεια συμβαίνουν πολλές συγκρούσεις και πολλά μαλώματα. Άγαπάμε αληθινά, όταν δείχνουμε, υπομονή με τη σιωπή μας κι ιδιαίτερα, όταν η αγάπη μας πηγάζει από θυσία. Εκείνος που αγαπά, ξέρει να θυσιάζεται, διότι η θυσία δεν είναι καρπός των έργων μας αλλά καρπός μιας αγαθής καρδιάς, η οποία ανυψώνεται στον κόσμο του Θεού.

Ο Θεός αγαπά ένα μέρος των ανθρώπων, κι αυτός είναι ο κόσμος των μικρών παιδιών, που είναι απλά και ταπεινά, που πολλές φορές και έστω κι όταν τα μαλώνουν, τρέχουν πάλι κοντά στη μητέρα. Έχουν μια αγνότητα καρδίας και μια αγάπη ανιδιοτελή. Άραγε, πόσο μπορούμε να μοιάσουμε στα μικρά παιδιά; Ο Θεός δείχνει την ευχαρίστησή του, όταν μέσα μας μπορούμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε μικρά παιδιά που να χουμε μια αγάπη η οποία να ναι πολύ παιδική, πολύ απλή, πολύ υπομονετική. Δεν μπορούμε, να διακηρύσσουμε ότι είμαστε Χριστιανοί και την άλλη στιγμή ν’ αποστρέψουμε το βλέμμα μας και την καρδιά μας απο τον πλησίον μας, το να θέλουμε να τον κατηγορήσουμε. Πόσο εύκολα, η ζήλια εισέρχεται στον άνθρωπο; Πόσο εύκολα εισέρχεται η αντιπάθεια και το μίσος; Εκείνος που αγαπά, φέρεται το ίδιο και στους καλούς και στους κακούς, και στους φίλους και στους εχθρούς του. Δείχνει μια απεραντοσύνη καρδίας. Μόνο,να σκεφθείτε τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος παρότι είχε κυνηγηθεί κι είχε ταπεινωθεί από ανθρώπους οι οποίοι τον κατηγορούσαν άσπλαχνα, αυτός έδειξε μια μεγάλη αγάπη, μια ανεξικακία, που δεν έχει όρια επάνω στη γη. Και γι’ αυτό,έγινε άγιος, διότι ήταν αληθινά ταπεινός. Αν θέλουμε, να σωθούμε, και να εισέλθουμε και ν’ ακούσουμε «Ευλογημένοι του Πατρός εις την βασιλείαν των ουρανών», ας έχουμε μια ταπεινή αγάπη, μια απλή καρδιά, η οποία να προσφέρεται στον άλλον με τρόπο χωρίς να ζητάμε τίποτα από τον άλλον. Δεν μπορούμε, να ζούμε μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και την άλλη στιγμή που βγαίνουμε από το χώρο της Εκκλησίας να κατηγορήσουμε τον άλλον, να θυμώσουμε με τον διπλανό μας, να δείξουμε τα κακά συναισθήματά μας. Τότε, ματαίως κοπιάζουμε. Ο Θεός δε ζητά από τους ανθρώπους τίποτα, μονάχα ν’ αγαπάμε. Οταν συνειδητοποιήσουμε μόνο την αγάπη και λειτουργούμε νύχτα και ημέρα με την αγάπη, τότε να ξέρετε ότι ο Θεός είναι κοντά μας κι οι Άγγελοί του. Κι ιδιαίτερα είμαστε σίγουροι ότι θα πάμε στη βασιλεία των ουρανών.

Η αγία Εκκλησία μας καλεί απ’ αυτή την Κυριακή και κάθε μέρα να μπορούμε να πράξουμε με αγάπη, η οποία να είναι απ’ την καρδιά μας, χωρίς να δείχνουμε τον κακό εαυτό μας αλλά περισσότερο να μπορούμε να προστατεύουμε τους άλλους. Να μπορούμε με την αγάπη μας να σκεπάζουμε ακόμη και τα σφάλματα των άλλων ανθρώπων. Πόσο μικροί γινόμαστε, όταν προσπαθούμε να κατηγορήσουμε άλλους ανθρώπους και λέμε ότι αγαπάμε τον άλλον άνθρωπο. Πόσο εύκολα, γινόμαστε άθλιοι, μπορούμε να πούμε, όταν προσπαθούμε να δείξουμε ότι είμαστε εμείς καλύτεροι από τους άλλους. Πόσο είμαστε μικροί κι αδύνατοι, όταν προσπαθούμε ακόμη να δείξουμε ή τη γνώση μας ή αυτά τα οποία έχουμε, ότι πράγματι είμαστε ανώτεροι από τους άλλους. Το κριτήριο, είναι, όταν έχουμε μια ταπεινή αγάπη, μια αγάπη που να είναι ολόθερμη για τον Θεό. Να είναι μια αγάπη, αγγελική, παιδική, απλή, η οποία να δείχνει ότι ο Θεός είναι κοντά μας. Δεν μπορούμε, ν’ αγαπήσουμε αληθινά τον πλησίον μας, αν δεν αγαπήσουμε αληθινά τον Κύριο. Εκείνος που αγαπά, το Θεό, ζει όπως ζούσε ο Ιησούς Χριστός στη γη. Εκείνος που αγαπά το Θεό, δεν προσβάλλει τον άλλον αλλά του δείχνει την αγαθή του διάθεση, για να τον ανυψώσει στον άλλον.

Ευχόμεθα η αγάπη να μην είναι μόνο στο νου μας, αλλά στην καρδιά μας, και να δίνεται απλόχερα, με τρόπο ο οποίος να είναι πολύ ταπεινός, πολύ καλοσυνάτος.