Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ

Του Αρχ/του Δαμιανού Ζαφείρη


Η αγία εκκλησία μας από τη σημερινή ημέρα εισέρχεται σε μια μεγάλη περίοδο κατανύξεως, ευλαβείας, αγάπης προς τον Κύριο κι ιδιαίτερα προβάλλει ορισμένα αγωνίσματα, για να μπορούμε να φτάσουμε αισίως στην αγία Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εισερχόμεθα σε μια περίοδο όπου πλέον ο Χριστιανός, εκείνος που αγαπά τον Κύριο, θ’ αγωνισθεί δια να προβάλει τις αρετές του κι ιδιαίτερα για να δείξει την αγάπη του στη θυσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Ο απόστολος Παύλος τονίζει «ἀποθώμεθα τά ἔργα τοῦ σκότους και ἐνδυσόμεθα τα όπλα του φωτός».(Ρωμ.ιγ,13) Μας καλεί να μπορούμε ν’ αποβάλουμε το σκοτάδι των παθών μας και να ντυθούμε με το φως των αρετών. Ν’ αγωνισθούμε με κάθε τρόπο, ώστε να ενδυθούμε, τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, όπως λέγει:«ἐνδύσασθε τον κύριον Ἰησοῦ Χριστόν καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας»(Ρωμ.ιγ 14)
Πόσο είναι μακάριος εκείνος ο οποίος μπορεί να ενδυθεί και να ζήσει όπως ο Κύριος επάνω στη γη. Να μπορεί η ζωή του νά είναι η ζωή του ταπεινού Ιησού Χριστού, ο οποίος περιβάλλετο από απειρία αρετών κι ιδιαίτερα είχε τη μεγάλη ταπείνωση και τη μεγάλη ακακία στη ζωή του.
Η αγία εκκλησία προσπαθεί με κάθε τρόπο να οδηγήσει τον άνθρωπο το πώς να σωθεί, το πώς ν’ ατενίζει την θεία δόξα του Θεού κι ιδιαίτερα να μπορεί να ζει επάνω στη γη ταπεινά, για να δείξει ότι όντως μιμείται τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Το Ευαγγέλιο τονίζει ότι εκείνος, που θα αγωνιστεί, θα αρχίσει με τη νηστεία. Αλλά νηστεία, που να μην οδηγεί στην κατάκριση του αδελφού μας. Σ’ αυτό το σημείο τονίζει ο απόστολος Παύλος «Ὁ ἐσθίων, τόν μή ἐσθίοντα μή ἐξουθενείτω˙ καί ὁ μή ἐσθίων, τόν ἐσθίοντα μή κρινέτω˙ ὁ Θεός γάρ αὐτόν προσελάβετο. Σύ τίς εἷ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην;»(Ρωμ. ιδ, 3-4) δηλ. εκείνοι οι οποίοι νηστεύουν, δεν πρέπει να κατακρίνουν τους άλλους, οι οποίοι δε νηστεύουν. Μπορεί να νηστεύουμε αλλά όμως μέσα μας υπάρχει νηστεία λογισμών; Υπάρχει νηστεία παθών; Μπορεί ο άνθρωπος να είναι δυνατός εν τω Θεώ, μονάχα όταν ζει εν ταπεινώσει, οταν ζει σε μια κατάσταση η οποία προσπαθεί ν’ αγαπήσει τον Κύριο.
Η εκκλησία προβάλλει μια τετράδα αρετών: Την πίστη και την προσευχή, την ελεημοσύνη και τη νηστεία.
Ὀταν νηστεύουμε δέν πρέπει νά έχουμε μέσα στή καρδιά μας καμμιά κακία γιά τόν πλησίον μας. Οταν μέσα στην καρδιά μας υπάρχει αντιπάθεια, κακία, εχθρότητα για κάποιον άνθρωπο δίπλα μας, τότε ματαίως νηστεύουμε. Κι αν εμείς νομίζουμε ότι νηστεύουμε, τότε η νηστεία αυτή είναι άδεια, κενή, διότι ο Θεός δεν τη δέχεται όταν η καρδιά μας δεν έχει μάθει να συγχωρεί τον άλλον άνθρωπο, δεν έχει μάθει να ζει αληθινά ενώπιον του Θεού. Διότι,αν δε μπορέσουμε να συγχωρήσουμε τον αδελφό μας, όπως λέει το Ευαγγέλιο, δε θα μπορέσει ο Κύριος να συγχωρήσει τις δικές μας αμαρτίες.
Όλοι μας πιστεύουμε στο Θεό, αλλά όλοι μας, μεταξύ μας, είμαστε αγαπημένοι; Είναι αλήθεια, ότι πολλοί Χριστιανοί προσεύχονται στο Θεό αλλά συγχρόνως έχουν μια αντιπάθεια και κακία στον πλησίον τους. Πώς είναι δυνατόν, ο Θεός να δεχθεί μια προσευχή ενός ανθρώπου που έχει μέσα του κακία και εχθρότητα, ο οποίος δεν θέλει όχι μόνο να δει τον αδελφό του αλλά και αντιθέτως δείχνει ένα βαθμό κακίας, η οποία τον οδηγεί να είναι χωρισμένος από το Θεό. Νομίζει ότι ο Θεός τον ακούει. Ο Θεός τον ακούει, αλλά τον έχει σε μεγάλη απόσταση από κοντά του, διότι δεν μπορεί να δεχθεί έναν άνθρωπο ο οποίος δεν συγχωρεί τον πλησίον του, διότι πολλές φορές βλέπουμε τα λάθη των άλλων ανθρώπων αλλά όμως δεν ομολογούμε τα δικά μας τα λάθη.
Πόσο ειλικρινές είναι, αδελφοί μου, όταν λέμε στον άλλο ότι «σε συγχωρώ»; Πράγματι η συγχώρεση πηγάζει από αγαθή διάθεση ή επειδή θέλουμε να δείξουμε μια υποκρισία στον εαυτό μας; Πολλοί άνθρωποι συγχωρούν τον άλλον αλλά όμως υπό διαφόρων σχημάτων εξωτερικών, δια να μη δηλωθούν ότι έχουν αυτή την αντιπάθεια. Όταν η καρδιά μας, έχει κακία μέσα της και ο λόγος δηλώνει συγχώρεση, τότε ο αγώνας είναι μάταιος.
Εισερχόμεθα σε μια περίοδο που μας καλεί η εκκλησία να έχουμε συγχώρεση για τον πλησίον μας. Μια αληθινή συγχώρεση η οποία να δηλώνει ότι πρώτον, ζητάμε από τον Θεό να μας συγχωρέσει για όλες τις αμαρτίες μας. Δεύτερον, πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη από τον δικό μας τον εαυτό, που πολλές φορές τον έχουμε πληγώσει με διάφορες καταστάσεις ή λύπη ή στεναγμούς ή άλλα πράγματα τα οποία μας έχουν οδηγήσει σε μια απόγνωση ή δυστυχία του εαυτού μας. Διότι,αν συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, μπορούμε πιο εύκολα να συγχωρήσουμε τον πλησίον μας. Όταν μέν τον εαυτό μας τον πληγώνουμε και τον στεναχωρούμε, τον ταπεινώνουμε και όταν δε στον εαυτό μας δείχνουμε μια άσχημη κατάσταση, τότε δεν μπορούμε εύκολα να συγχωρήσουμε τον πλησίον μας.
Αλλά, εκείνος που συγχωρεί τον αδελφό του, πράγματι έχει μια ακακία ή ανεξικακία. Είναι μια μεγάλη αρετή να είμαστε ανεξίκακοι άνθρωποι. Όπως ο Κύριος επάνω στο σταυρό συγχωρεί όλους τους ανθρώπους μέσα απο την καρδιά του. Γι’ αυτό, να μην παραμείνουμε σ’ έναν λόγο ότι συγχωρούμε τον άλλον. Γι’ αυτό λέγεται η σημερινή Κυριακή «η Κυριακή της συγγνώμης».
Πόσο μεγαλείο είναι όταν ο Χριστιανός ζει κατά Θεόν,τότε απολαμβάνει τήν ευλογία του Θεού, όπως συμβαίνει στό χώρο της εκκλησίας, μέσα σ’ ένα χώρο όπου Άγγελοι και Άγιοι δοξάζουν το Θεό κι ευχαριστούν το Θεό, διότι πράγματι κατήλθε ο Υιός του Θεού, για να μας δείξει όχι μόνο το δρόμο προς τη σωτηρία αλλά και το δρόμο των αρετών. Όταν η ζωή μας, έχει ως πρότυπο τον Κύριο, τότε μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια αληθινή πίστη, σε μια πίστη η οποία να ναι συγχωρητική, ελεήμων, να έχει μεγαλοκαρδία.
Το απόγευμα θ’ ακούσουμε τον κατανυκτικό εσπερινό και μετά ο ένας θ’ ασπαστεί τον άλλο, εκεί πρέπει, να δείξουμε πόσο είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: Αν πράγματι έχουμε συγχωρήσει όλους τους ανθρώπους που μας έχουν κάνει κακό ή είναι εχθροί ή αντιπαθείς μας.
Κι ιδιαίτερα, όσοι δεν θα παρευρεθείτε στον κατανυκτικό εσπερινό, το βράδυ πριν κοιμηθείτε, καλό είναι μεταξύ σας, ο ένας με τον άλλον, να ζητήσει συγγνώμη: Ο πατέρας από το παιδί, το παιδί από τον πατέρα, ο σύζυγος από τη σύζυγο, για να δείξετε ότι πράγματι δεν υπάρχει τίποτε μέσα σας, στην καρδιά, αλλά μόνο υπάρχει η αληθινή αγάπη.
Την προηγούμενη Κυριακή, ακούσαμε τη μεγάλη εκείνη αρετή που ο Θεός ζητά από τον άνθρωπο που θα κριθεί ενώπιον του Θεού• είναι η αρετή της αγάπης. Όταν, αγαπάμε, εύκολα συγχωρούμε, εύκολα ελεούμε, εύκολα ταπεινωνόμεθα εύκολα. Όταν όμως δε συγχωρούμε, δείχνουμε μέσα μας σκληρότητα, εγωισμό, απάθεια για την αγάπη προς τον άλλον άνθρωπο.
Πόσο πρέπει, να είμαστε ταπεινοί, ελεήμονες, για να δείξουμε το πόσο μοιάζουμε στον Κύριο. Εκείνος που θέλει να λέγεται Χριστιανός, ας ίδει πρώτα τον Κύριο, ο οποίος εταπεινώθηκε, εσυγχώρεσε όλους τους εχθρούς του και ήταν άκακος και πράος. Έδειξε έναν δρόμο ελέους, συγχωρήσεως, ταπεινώσεως, ανεξικακίας. Εμείς, είμαστε άξιοι να τον ακολουθήσουμε; Διότι ζούμε σ’ έναν χώρο αγιότητος, μέσα στον χώρο της εκκλησίας. Δεν πρέπει, ν’ αφήνουμε τους άλλους ανθρώπους, να τους αφήνουμε στα πάθη τους, αλλά ιδιαίτερα ν’ αγωνιζόμεθα με τη δική μας τη ζωή μας να είμαστε άνθρωποι της συγχωρήσεως.
Η σημερινή μέρα θεωρείται ημέρα συγχωρήσεως και αγάπης. Μιας αγάπης η οποία δεν πρέπει στην καρδιά μας να υπάρχει τίποτα. Ας ψάξουμε μέσα μας, κι αν υπάρχει μια αντιπάθεια σ’ ένα πρόσωπο ή μία κακία, πρέπει να το ομολογήσουμε ή ακόμη να επικοινωνήσουμε μαζί του, για να του ζητήσουμε συγγνώμη. Διότι πολλοί θ’ αρχίσουν αύριο νηστεία. Δεν μπορεί να γίνει νηστεία όταν μέσα στον άνθρωπο υπάρχουν κακίες και αντιπάθειες, να μπορεί ο Θεός να δεχτεί αυτή τη νηστεία. Καλύτερα να μη νηστέψουμε και να είμαστε συγχωρητικοί. Αλλά όμως ο Θεός προβάλλει τη νηστεία, διότι οδηγεί τον άνθρωπο σε μια εγκράτεια παθών. Η νηστεία γίνεται όχι για τον εαυτό μας, όχι για να το δει ο κόσμος γύρω μας, αλλά γίνεται για να δηλώσουμε πόσο αγαπάμε τον Κύριο. Νηστεία που γίνεται κρυφά ο Θεός τη μεγαλουργεί, τη δοξάζει.
Ευχόμεθα όλοι μας να ζήσουμε τη Μεγάλη Σαρακοστή με μετάνοια ειλικρινή μέσα στό πνεύμα της συγχωρήσεως κι ιδιαίτερα να είμαστε ανεξίκακοι άνθρωποι και ταπεινοί, για να μπορεί να δοξάζεται το άγιο όνομα του Θεού.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ


Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

του Αρχ/του Δαμιανοῦ Ζαφείρη

Η αγία Εκκλησία μας, παρουσιάζει σήμερα τη μέλλουσα κρίση των ανθρώπων. Μια πράξη που φανερώνεται η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού.
Εκείνη την ημέρα, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο, θα βρίσκεται ο Θεός για να κρίνει πλούσιους και φτωχούς, δικαίους και αδίκους, και κάθε άνθρωπο. Θα ανοιχτούν τα βιβλία και κάθε λογισμός των ανθρώπων θα είναι φανερός στο Θεό. Εκείνη την ημέρα οι Άγγελοι και Αρχάγγελοι θα παρίστανται στον θρόνο του Θεού, για να φανεί η αληθινή δόξα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εκείνη την ημέρα ο κάθε άνθρωπος θ’ αποθέσει το καλό ή το κακό που έχει πράξει στη ζωή του.
Μας μένει μια βδομάδα για να έρθουμε στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μέχρι τώρα όλα τα ευαγγελικά αναγνώσματα του Τριωδίου παρουσίαζαν δια μέσου των παραβολών του Ασώτου Υιού, του Τελώνη και Φαρισαίου, τη συγχωρητικότητα, την αγάπη, την καλοσύνη, την μετάνοια των ανθρώπων και το έλεος του Θεού. Σήμερα όμως παρουσιάζεται η δικαιοσύνη του Θεού. Δικαιοσύνη που δε δείχνει αυστηρότητα αλλά δείχνει πολύ έλεος. Η δικαιοσύνη του Θεού δεν είναι τιμωρία του ανθρώπου αλλά θα αποδειχθεί η αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπό του Εκείνη την ημέρα ο κριτής θα είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας. Μια αγάπη η οποία πρέπει να είναι χριστιανική και αληθινή. Μια αγάπη που πρέπει να ναι ανθρώπινη. Και λέει ακριβώς στο Ευαγγέλιο ο Κύριος «Ἐπείνασα γάρ, καί έδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψασα, καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμιν καί συναγάγετέ με, γυμνός, καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καί ἐπισκέψασθέ με, ἐν φυλακή ἤμην, καί ἤλθατε προς με» .Δε δείχνει μια αγάπη για τον κόσμο , αλλά μια προσωπική αγάπη. Αν δείξαμε την αγάπη μας για τον πλησίον μας, που ήταν φτωχός, πεινασμένος, ασθενής, φυλακισμένος. Το μεγαλειώδες, βρίσκεται άν δείξαμε την αληθινή μας καρδιά; Το κριτήριο δεν θα είναι πόσα καλά έργα κάναμε , δεν θα είναι αν έχουμε λάβει μέρος σε λειτουργίες της Εκκλησίας, δεν θα είναι αν έχουμε προσευχηθεί πολύ ή λίγο, δεν θα είναι αν έχουμε κάνει μετάνοιες ή άλλα έργα θεάρεστα ενώπιον του Θεού. Το κριτήριο θα είναι μονάχα αν έχουμε αγάπη. Αλλά εκείνος, που πασχίζει να σωθεί και θέλει να εισέλθει στο χώρο του παραδείσου μόνο ένα ζητά ο Θεός: Να έχουμε αληθινή αγάπη, καρδιακή αγάπη. Μια αγάπη η οποία να μη σκανδαλίζει τον άλλον, που να μην ταπεινώνει τον άλλον, που να μην κατακρίνει τον άλλον. Οπως τονίζει ο απόστολος Παύλος: « Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τόν ἀδελφόν μου, οὐ μή φάγω κρέα εἰς τόν αἰῶνα, ἵνα μή τον ἀφελφόν μου σκανδαλίσω(Α κορ. η 8-13).
Ο υμνωδός του όρθρου της σημερινής κυριακής, γράφει:«Βλέπε ψυχή μου, νηστεύεις;τόν πλησίον σου μή ἀθέτει˙ βρωμάτων ἀπέχη; τόν ἀδελφόν σου μή κατακρίνης˙ μή τῶ πυρί παραμπεμπομένη, κατακῆς ὡσεί κηρός, ἀλλ' ἀνεμποδίστως εἰσάξη σε Χρσιτός, εἰς τήν Βασιλεία αὐτοῦ».δηλ. εκείνος θα κατακρίνει τον πλησίον του, θα έλθει πυρ για να τον κατακάψει και να λειώσει ως κερίον μέσα στην κόλαση. Πολλές φορές λέμε ότι αγαπούμε τον αδελφό μας αλλά εύκολα τον κατακρίνουμε και τον ταπεινώνουμε. Παρ' ότι βλέπουμε ότι κάνει μια καλή πράξη, εμείς εύκολα να διασύρουμε το καλό του έργο. Πόσο εύκολα, ο νους μας περιστρέφεται για να κάνει ή να πράξει κάτι το άσχημο για τον πλησίον του. Δεν μπορούμε, να αγαπάμε και μέσα μας να υπάρχει ζήλια, κακία, φθόνος. Δεν μπορούμε να αγαπάμε και να λέμε μέσα μας ότι εγώ βοηθώ εκείνους που μ’ αγαπούν. Αληθινή αγάπη, είναι όταν αγαπούμε με την καρδιά μας ακόμη και τον εχθρό μας. Η αληθινή αγάπη, έχει μέσα της ανεξικακία, ακακία, πραότητα και το μεγαλειώδες, έχει ταπείνωση. Μονάχα, ο αληθινός ταπεινός μπορεί να αγαπήσει αληθινά. Μονάχα εκείνος που είναι ανεξίκακος μπορεί να αγαπήσει αληθινά. Δεν μπορεί, ο εγωιστής να αγαπήσει αληθινά. Δεν μπορεί εκείνος που φθονεί και ζηλεύει, εκείνος που θέλει το δικό του θέλημα ν’ αγαπήσει. Μπορεί να χαμογελά, για να φαίνεται ότι είναι καλός, ότι δείχνει αγάπη αλλά μέσα του κρύβει μια υποκρισία. Μία υποκρισία που εύκολα μπορεί να την δείξει, όταν δει ένα σφάλμα στον άλλον. Αλλοίμονο, όταν λέμε ότι αγαπάμε και συγχρόνως καταδικάζουμε τα σφάλματα των άλλων ανθρώπων. Όταν προσπαθούμε να επικεντρωθούμε σ’ ένα λάθος που έχει κάνει ο άλλος. Μεγαλοποιούμε ένα μικρό σφάλμα του άλλου και τα δικά μας τα μεγάλα σφάλματα τα εκμηδενίζουμε, για να δείξουμε ότι είμαστε« καλοί άνθρωποι». Άραγε, αγαπάμε με την καρδιά μας ή αγαπάμε επειδή το θέλει το εγώ μας, το θέλει ο εαυτός μας; Δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αληθινά. Ο Κύριος δείχνει την αγάπη του. Πώς τη δείχνει; Ταπεινώνεται, εξευτελίζεται ενώπιον των ανθρώπων, σιωπά. Δεν υπερηφανεύεται, δε ζητά τη δόξα του εαυτού του, αλλά τι κάνει; Δείχνει την αγάπη του σε φτωχούς και σε δικαίους. Δείχνει τα πάντα με την ταπείνωσή Του. Αν δεν ταπεινωθούμε, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά. Αν δεν είμαστε καλόκαρδοι άνθρωποι, δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αληθινά. Στο Ευαγγέλιο αναφέρεται το παράδοξο για δύο καταστάσεις ανθρώπων, οι ευλογημένοι του Θεού κι εκείνοι που είναι κατηραμένοι.
Ευλογημένοι, μπορεί να είναι οι άνθρωποι που ζούν ακόμη και μακρά από την Εκκλησία αλλά έχουν μια άδολη και καθαρή καρδιά. Το μοιραίο είναι ότι οι κατηραμένοι μπορεί να είναι ακόμη και άνθρωποι που ζούν μέσ’ στην Εκκλησία, διότι μέσα τους μπορεί να κρύβουν κακία και φθόνο. Άνθρωποι οι οποίοι ο Θεός θα τους πει εκείνη την ημέρα.:«ἐπείνασα γάρ καί οὐκ ἐδώκατε μοι φαγεῖν, ἐδίψασα, καί οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καί οὐ συναγαγέτέ με, γυμνός, καί οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενής καί ἐν φυλακῆ, καί οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.» καί πολλοί θά είπουν 'εκείνη την ημέρα « Κύριε, Κύριε, οὐ τῶ σῶ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῶ σῶ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τω σὠ ὀνόματι δυνα΄μεις πολλάς ἐποιήσαμεν καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς, ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν»(Ματθ. 7,22-23). Μπορει να ζούμε μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και να χαθούμε, αν κάνουμε τά έργα μας με υπερηφάνεια . Το κριτήριο είναι ένα και μοναδικό: Μόνο ν’ αγαπάμε αληθινά, χωρίς να προσπαθούμε να καταδικάσουμε τους άλλους. Πόσο εύκολα, μπορούμε να κρίνουμε τον άλλον; Πόσο εύκολα μπορούμε να τον προσβάλουμε, να τον ταπεινώσουμε; Άραγε αυτό σημαίνει αγάπη; Μέσα στην οικογένεια συμβαίνουν πολλές συγκρούσεις και πολλά μαλώματα. Άγαπάμε αληθινά, όταν δείχνουμε, υπομονή με τη σιωπή μας κι ιδιαίτερα, όταν η αγάπη μας πηγάζει από θυσία. Εκείνος που αγαπά, ξέρει να θυσιάζεται, διότι η θυσία δεν είναι καρπός των έργων μας αλλά καρπός μιας αγαθής καρδιάς, η οποία ανυψώνεται στον κόσμο του Θεού.
Ο Θεός αγαπά ένα μέρος των ανθρώπων, κι αυτός είναι ο κόσμος των μικρών παιδιών, που είναι απλά και ταπεινά, που πολλές φορές και έστω κι όταν τα μαλώνουν, τρέχουν πάλι κοντά στη μητέρα. Έχουν μια αγνότητα καρδίας και μια αγάπη ανιδιοτελή. Άραγε, πόσο μπορούμε να μοιάσουμε στα μικρά παιδιά; Ο Θεός δείχνει την ευχαρίστησή του, όταν μέσα μας μπορούμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε μικρά παιδιά που να χουμε μια αγάπη η οποία να ναι πολύ παιδική, πολύ απλή, πολύ υπομονετική. Δεν μπορούμε, να διακηρύσσουμε ότι είμαστε Χριστιανοί και την άλλη στιγμή ν’ αποστρέψουμε το βλέμμα μας και την καρδιά μας απο τον πλησίον μας, το να θέλουμε να τον κατηγορήσουμε. Πόσο εύκολα, η ζήλια εισέρχεται στον άνθρωπο; Πόσο εύκολα εισέρχεται η αντιπάθεια και το μίσος; Εκείνος που αγαπά, φέρεται το ίδιο και στους καλούς και στους κακούς, και στους φίλους και στους εχθρούς του. Δείχνει μια απεραντοσύνη καρδίας. Μόνο,να σκεφθείτε τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος παρότι είχε κυνηγηθεί κι είχε ταπεινωθεί από ανθρώπους οι οποίοι τον κατηγορούσαν άσπλαχνα, αυτός έδειξε μια μεγάλη αγάπη, μια ανεξικακία, που δεν έχει όρια επάνω στη γη. Και γι’ αυτό,έγινε άγιος, διότι ήταν αληθινά ταπεινός. Αν θέλουμε, να σωθούμε, και να εισέλθουμε και ν’ ακούσουμε «Ευλογημένοι του Πατρός εις την βασιλείαν των ουρανών», ας έχουμε μια ταπεινή αγάπη, μια απλή καρδιά, η οποία να προσφέρεται στον άλλον με τρόπο χωρίς να ζητάμε τίποτα από τον άλλον. Δεν μπορούμε, να ζούμε μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και την άλλη στιγμή που βγαίνουμε από το χώρο της Εκκλησίας να κατηγορήσουμε τον άλλον, να θυμώσουμε με τον διπλανό μας, να δείξουμε τα κακά συναισθήματά μας. Τότε, ματαίως κοπιάζουμε. Ο Θεός δε ζητά από τους ανθρώπους τίποτα, μονάχα ν’ αγαπάμε. Οταν συνειδητοποιήσουμε μόνο την αγάπη και λειτουργούμε νύχτα και ημέρα με την αγάπη, τότε να ξέρετε ότι ο Θεός είναι κοντά μας κι οι Άγγελοί του. Κι ιδιαίτερα είμαστε σίγουροι ότι θα πάμε στη βασιλεία των ουρανών.
Η αγία Εκκλησία μας καλεί απ’ αυτή την Κυριακή και κάθε μέρα να μπορούμε να πράξουμε με αγάπη, η οποία να είναι απ’ την καρδιά μας, χωρίς να δείχνουμε τον κακό εαυτό μας αλλά περισσότερο να μπορούμε να προστατεύουμε τους άλλους. Να μπορούμε με την αγάπη μας να σκεπάζουμε ακόμη και τα σφάλματα των άλλων ανθρώπων. Πόσο μικροί γινόμαστε, όταν προσπαθούμε να κατηγορήσουμε άλλους ανθρώπους και λέμε ότι αγαπάμε τον άλλον άνθρωπο. Πόσο εύκολα, γινόμαστε άθλιοι, μπορούμε να πούμε, όταν προσπαθούμε να δείξουμε ότι είμαστε εμείς καλύτεροι από τους άλλους. Πόσο είμαστε μικροί κι αδύνατοι, όταν προσπαθούμε ακόμη να δείξουμε ή τη γνώση μας ή αυτά τα οποία έχουμε, ότι πράγματι είμαστε ανώτεροι από τους άλλους. Το κριτήριο, είναι, όταν έχουμε μια ταπεινή αγάπη, μια αγάπη που να είναι ολόθερμη για τον Θεό. Να είναι μια αγάπη, αγγελική, παιδική, απλή, η οποία να δείχνει ότι ο Θεός είναι κοντά μας. Δεν μπορούμε, ν’ αγαπήσουμε αληθινά τον πλησίον μας, αν δεν αγαπήσουμε αληθινά τον Κύριο. Εκείνος που αγαπά, το Θεό, ζει όπως ζούσε ο Ιησούς Χριστός στη γη. Εκείνος που αγαπά το Θεό, δεν προσβάλλει τον άλλον αλλά του δείχνει την αγαθή του διάθεση, για να τον ανυψώσει στον άλλον.
Ευχόμεθα η αγάπη να μην είναι μόνο στο νου μας, αλλά στην καρδιά μας, και να δίνεται απλόχερα, με τρόπο ο οποίος να είναι πολύ ταπεινός, πολύ καλοσυνάτος.

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΗ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Αρχ/του Δαμιανοῦ Ζαφείρη

῾Η ἐκκλησία μας ἀπό σήμερα μέ τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς παραβολῆς τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου μᾶς καλεῖ σέ περισσότερη πνευματική ἑτοιμότητα. Μᾶς προτρέπει νά ζήσουμε τήν κατανυκτική περίοδο τοῦ Τριωδίου, πού ἀρχίζει ἀπό σήμερα καί ἔχει στόχο τήν πνευματική ἀνάταση τοῦ ψυχῆς μας στό κόσμο τῆς ῾Αγιότητας καί τῆς ἐσωτερικῆς καθάρσεώς μας.
Τό τριώδιο δέν εἶναι μιά περίοδος ξεφαντώματος καί διασκεδάσεως ἀλλά μιά περίοδος προετοιμασίας γιά νά εἰσέλθουμε στό στίβο τῶν μεγάλων ἀγωνισμάτων τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Εἶναι περίοδος πνευματικῶν ἀγώνων. Θά ἀγωνισθοῦμε γιά νά φτάσουμε νικητές τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Εἶναι μιά πορεία ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Εἶναι μιά πορεία ἀπό τό σκοτάδι τῶν παθῶν στό Φῶς τῶν Θείων ἀρετῶν. Οἱ τρεῖς ἑβδομάδες, πού ἀκολουθοῦν ἀπό σήμερα, τῆς Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου μέχρι καί τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς εἶναι ἀφιερωμένες στήν ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι δεσμευμένος μέ πολλές καθημερινές ἀσχολίες, πού ζεῖ ἀφήνοντας στό περιθώριο τό Θεό καί ἀδιαφορῶντας γιά τίς ἐντολές Του, παρασύρεται εὔκολα στόν εἰδωλολατρικό τρόπο ζωῆς τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Εἶναι γεγονός ὅτι μιά νέα μορφή εἰδωλολατρείας ἔχει κατακλύσει τήν κοινωνία μας. Σήμερα ὁ κόσμος περνᾶ μιά περίοδο ἀνταρσίας ἐνάντια στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀντίθετος στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Δημιουργεῖ δικές του ἐντολές πού εἶναι ξένες ἀπό τίς Εὐαγγελικές ἀρετές. ῾Ο ἄνθρωπος θέλει σήμερα νά ζεῖ χωρίς τό Θεό καί δέν ἐπιθυμεῖ νά ἀτενίζει τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἀλλά ἀρέσκεται σέ δικό του τρόπο ζωῆς πού ἐξομοιώνεται μέ ἐκεῖνο τῆς εἰδωλολατρείας τῶν ἀρχαίων ᾿Ελλήνων. ῾Η κοινωνία μας ἀναζητεῖ νέους θεούς καί νέα εἴδωλα πού καταστρέφουν. Δυστυχῶς ὁ κόσμος ἀναζητεῖ λύσεις στά προβλήματα του χωρίς τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. ῎Εχει ξεχάσει ὅτι εἶναι δημιούργημά Του καί ἔχει παγιδευτεῖ στήν ὑψηλοφροσύνη του, στήν ἀνθρωπαρέσκειά του, στίς ματαιοδοξίες του καί στήν ἐρημιά τῆς σκληρότητάς του. Ζεῖ στό πνευματικό σκοτάδι πού τόν ὁδηγεῖ στήν πνευματική ξηρασία τῆς ψυχῆς του. Δέν θέλει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀλλά τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου. Σήμερα ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μέσα σ' ἕνα κόσμο εἰδωλολατρικό πού ἔχει ἀφαιρέσει τό ὄνομα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἀπό τό καθημερινό λεξιλόγιο. Δέν εἶναι τυχαῖο γεγονός ἡ ἀναβίωση τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν, ἡ δαιμονολατρεία καί ἡ τεράστια ἐξάπλωση τῆς ἀστρολογίας σ' ὅλο τόν κόσμο. ῾Ο κόσμος ἔχει στραφεῖ σέ ἐπικίνδυνα μονοπάτια πού καταστρέφει τήν αὐθεντικότητά του. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι τά ἔθιμα τοῦ Τριωδίου μέ τά καρναβάλια εἶναι ἐπιστροφή στίς λατρεῖες τοῦ θεοῦ Διονύσου, τοῦ θεοῦ τῆς ἡδονῆς καί τῆς ἐλευθερίας τῶν ἐνστίκτων. Ποιός ἔχει δύναμη νά ἀντισταθεῖ σ' αὐτές τίς δεαλιστικές προκλήσεις τοῦ κόσμου; ῾Η ἐποχή μας εἶναι ἐποχή τῆς καταρράκωσης τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καί τῶν πνευματικῶν ἀρετῶν. ᾿Εκεῖνος πού θά θελήσει νά ὑψώσει τή φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα σ' αὐτό τόν κόσμο θά συναντήσει τόν χλευασμό καί τήν ἀποστροφή ἤ τήν κακία. Εἶναι ἡ ἐποχή πού καί οἱ δίκαιοι θά σαλευθοῦν, ὅπως γράφει ἡ ᾿Αποκάλυψη. ῾Η δική μας ἡ μαρτυρία, ὡς ἀληθινῶν χριστιανῶν μέ τή ζωή μας καί τό λόγο μας θά ἀποδείξει τήν πιστότητα στόν μόνο ἀληθινό Θεό, στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Μήπως ἄραγε ἔχει ἀρχίσει ὁ ἀφανής διωγμός τῶν χριστιανῶν μέ τήν ἀπομόνωσή τους στό δικό τους κόσμο; Εἶναι γεγονός ὅτι σήμερα σπανίζουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί ἡ πληθώρα τῆς ἀπάτης, τῆς ὑποκρισίας καί τοῦ εὔκολου κέρδους εἶναι διάσπαρτη σ' ὅλη τή χώρα. ῾Ο ἄνθρωπος τῆς ἀρετῆς διώκεται ἤ ἀπομακρύνεται ἀπό τίς σπουδαῖες θέσεις τῆς κοινωνίας, διότι δέν ὑποχωρεῖ σέ θέματα πίστεως ἤ ἤθους. ῾Η πίστη σήμερα ἐκλείπει. Λείπει ἡ σταθερότητα τῆς πίστης στά ἐμπόδια τοῦ χριστιανοῦ. ῾Ο ἀγώνας ἀτονεῖ. Χρειάζεται περισσότερη ἀγάπη στό πρόσωπο τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.
Μέσα σ' αὐτή τήν πνευματική ξηρασία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται ἡ ᾿Εκκλησία νά τονίσει τήν μετάνοια τοῦ Τελώνου καί τήν ἔπαρση τοῦ Φαρισαίου. ῎Ερχεται ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός νά ἁπλώσει τή εἰρήνη Του καί τήν ἀγάπη Του. Νά ξεδιψάσει κάθε μετανοημένη ψυχή. Ψάχνει νά γιατρεύσει τίς πληγές των κουρασμένων ἀνθρώπων ἀπό τίς πολλές ἁμαρτίες τους. Δέν ἔρχεται νά καταδικάσει ἀλλά νά σώσει καί νά γεμίσει τήν ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ μετανοημένου ἀνθρώπου μέ τή Θεϊκή ἀγάπη Του. ῎Ερχεται νά δείξει τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. ῾Η ἀγάπη Του εἶναι τόσο μεγάλη πού μπορεῖ νά ξεριζώσει κάθε ἁμαρτία ἀπό τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀρκεῖ αὐτός νά τόν ἐμπιστευτεῖ καί νά τόν ἀγαπήσει μέσα ἀπό τήν καρδιά του. Αὐτό πού ζητεῖ ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ἀληθινή μετάνοια, ἡ μετάνοια τοῦ Τελώνη τῆς παραβολῆς πού ἐτόνιζε "῾Ο Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ" δηλαδή "Θεέ μου, συγχώρησέ με τόν ἁμαρτωλό".
Τό μεγαλεῖο τοῦ Τελώνη εὑρίσκεται·
1. Στήν ἀληθινή πίστη, διότι ἀναγνωρίζει ἕνα Θεό Δημιουργό, γεμάτο ἀπό ἀγάπη πού συγχωρεῖ, ὅταν βλέπει τήν μετάνοια τοῦ πλάσματός Του. ῾Η πίστη στό Θεό τόν ὁδήγησε νά εἰσέλθει στό Ναό καί νά ζητήσει τό ἔλεός Του. Δέν ἐδίστασε καθόλου νά στρέψει τό βλέμμα τό ψυχῆς του στή φιλευσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ὡς ἱκέτης γεμάτος συντριβή καρδίας καί ὁμολογίας τῶν ἁμαρτημάτων του. Μ' αὐτή τήν πίστη κατορθώνει νά ἐμπιστευτεῖ τό Θεόν γιά νά εὕρει τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς του καί τήν γαλήνη τῆς ζωῆς του. Διότι πιστεύω σημαίνει ἀγαπῶ τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό. ᾿Αγαπῶ τίς ἐντολές Του καί ἐπιθυμῶ νά πορεύομαι μέσα στό Θεῖο Φῶς Του. ῎Ας αὐξήσουμε καί ἐμεῖς τήν πίστη μας στό Θεό ὅπως ὁ Τελώνης.
2. Στήν εἰλικρινή προσευχή πού πηγάζει ἀπό τά ἐσώτατα βάθη τῆς καρδιᾶς του. Δέν εἶναι μιά προσευχή χλιαρή ἀλλά μιά κραυγή σωτηρίας. ῾Η προσευχή του ἀναταράζει τόν ἐσωτερικό κόσμο του μέσα στή λύπη τῶν ἁμαρτιῶν του καί φωνάζει ἐσωτερικά· "῾Ο Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ". Δέν προσπαθεῖ νά ἐντυπωσιάσει γύρω του ἀλλά κρύβεται ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων σέ μιά γωνιά τοῦ Ναοῦ, γι' αὐτό τονίζει τό Εὐαγγέλιο "μακρόθεν ἑστώς". Κρύβεται καί δέν κυττᾶ ψηλά ἀλλά κάτω στό ἔδαφος γιά νά δηλώσει τήν ἀθλιότητά του, τίς ἀδυναμίες του καί τήν ἁμαρτωλή ζωή του. Δέν σκέπτεται τίποτα ἄλλο παρά τήν ἁμαρτωλότητά του. Πόσα διδάσκει αὐτή ἡ στάση τοῦ τελώνη ἐμᾶς πού εὔκολα διασπᾶται ἡ προσοχή μας σέ διάφορα πράγματα πού δέν ἔχουν σχέση μέ τό χῶρο τοῦ ναοῦ καί τήν πνευματική κατάνυξη. ῎Ας συγκεντρωνόμαστε περισσότερο στήν προσευχή μέ τόν τρόπο πού μᾶς παρουσιάζει ὁ τελώνης τῆς Παραβολῆς τοῦ Κυρίου. Διότι ἡ ἐσωτερική καθαρή προσευχή ἔχει τήν δύναμη νά αἰσθανόμαστε τή θεϊκή ἀγάπη καί τό Θεῖο ἔλεός Του. ῾Η θερμή προσευχή, ὅπως τοῦ τελώνη, ἀνοίγει τήν καρδιά τοῦ πιστοῦ γιά νά δεχθεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μέσα στήν προσευχή ὁ πιστός ζεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί αὐξάνει μέσα του τό Θεῖο Φῶς. Εἰρηνεύει τήν καρδιά του. ᾿Ασφαλίζει τό νοῦ του ἀπό κακές σκέψεις. Καλλιεργεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ στή ψυχή του. ᾿Επιθυμεῖ περισσότερο τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ παρά τῶν ἀνθρώπων. ᾿Εκεῖνος πού ἔχει μάθει νά προσεύχεται ταπεινά καί καρδιακά ποθεῖ ὅλο καί περισσότερο ὁ Θεός νά εὑρίσκεται μέσα στήν καρδιά του. Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ μέ τή προσευχή καθημερινά διότι πλέον ἡ καρδιά του εἶναι χῶρος γιά νά κατοικήσει ἡ Θεϊκή ἀγάπη. ῎Ας ἀγωνισθοῦμε αὐτή τή περίοδο τοῦ Τριωδίου νά προσευχηθοῦμε περισσότερο, γιά νά λάβουμε περισσότερη Θεία Χάρη, μέ στόχο νά αὐξηθεῖ ἡ πίστη μας στό Θεό.
3. ῎Ανοιξε τήν καρδιά του στόν ἐλεήμονα Κύριο μέ τήν μετάνοιά του. ῎Ετρεξε στό Στοργικό πατέρα νά τοῦ συγχωρήσει τά ἁμαρτήματά του. Δέν κατηγόρησε κανένα, ὅπως ἔκανε ὁ Φαρισαῖος "Δέν εἶμαι ὥσπερ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι". Διότι ὁ ἐγωϊσμός ὁδηγεῖ εὔκολα στήν κατάκριση καί στήν ἔπαρση. ᾿Ενῶ ἡ ταπείνωση δείχνει τό δρόμο τῆς σιωπῆς καί τῆς μετάνοιας. ῎Ανοιξε τήν καρδιά του γιά νά δεχθεῖ τήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δέν δικαιολόγησε τόν ἑαυτό του γιά τίς ἁμαρτίες του ἀλλά ἄνοιξε τήν καρδιά του μέ τήν ταπείνωση, τήν σιωπή του καί τήν εἰλικρινή μετάνοια. ῎Ανοιξε τήν καρδιά του χωρίς νά πεῖ πολλά λόγια ἀλλά παρέμεινε σέ λίγες λέξεις "Θεέ μου, συγχώρεσέ με τόν ἁμαρτωλό". Λίγες λέξεις πού δείχνουν τό μεγαλεῖο τῆς μετανοημένης καρδιᾶς του. ῎Ανοιξε τήν καρδιά του γιά νά δεχθεῖ μέσα του τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον καί νά καθαρισθεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες του. Κατάλαβε ὅτι τό μοναδικό καταφύγιο εἶναι ὁ Θεός πού συγχωρεῖ μέ τήν ἀγάπη Του. ῾Ο Τελώνης προσευχήθηκε μέ ἀγάπη στόν Κύριο καί ἔλαβε ἔλεος καί συγχώρεση. ῾Ο Τελώνης προσηύχετο μέ τήν καρδιά του γι' αὐτό κέρδισε τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του. ᾿Ενῶ ὁ Φαρισαῖος προσηύχετο γιά τό "θεαθῆναι τοῖς ἄνθρωποις" γι' αὐτό δέν ἐδικαιώθη ἀπό τό Θεό. Τονίζει τό Εὐαγγέλιο "κατέβη οὗτος (δηλαδή ὁ τελώνης) δεδικαιωμένος ἤ ἐκεῖνος".
Αὐτό πού ζητᾶ ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός εἶναι ἡ μετάνοια. Μιά μετάνοια πού νά εἶναι γεμάτη πίστη, προσευχή καί ἀνοιχτή καρδιά στήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. ῾Ο Κύριος θέλει οἱ χριστιανοί νά εἶναι ἁπλοί καί ταπεινοί, πού δείχνουν ὑπακοή στό θεῖο θέλημά Του. Θέλει νά εἴμαστε ἅγιοι στή ζωή μας γιά νά φανερώσει το θεῖο θέλημά Του.
῎Ας ἀνοίξουμε καί ἐμεῖς τήν καρδιά μας στόν Κύριο μέ πνεῦμα μετανοίας, σάν τοῦ Τελώνη που διαρκῶς ἔκραζε στό Θεό "῾Ο Θεός ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, ὥστε νά παραστοῦμε δικαιωμένοι ἐνώπιον Του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ

Αρχ/του Δαμιανοῦ Ζαφείρη

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας σήμερα μᾶς προβάλλει τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Εἰσερχόμεθα εἰς τήν δεύτερην ἑβδομάδα τοῦ Τριωδίου. Ὅπου πλέον ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχεται σ’ ἕνα πνεῦμα μετανοίας καί κατανύξεως, γιά νά εἰσέλθει στό μεγάλο στάδιο τῶν ἀρετῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Ἡ Ἐκκλησία προέβαλλε τήν περασμένη ἑβδομάδα τή μετάνοια τοῦ τελώνου. Καί σήμερα προβάλλει τή ζωή ἑνός πατέρα μέ τά δύο παιδιά του. Δέν θά παραμείνω στό μήνυμα πού δίνει ὁ ἄσωτος υἱός, γιά τή μετάνοιά του. Οὔτε θά παραμείνω στή ζωή τοῦ μεγάλου υἱοῦ, ὅπου φαίνεται πολλές φορές ἡ ἀδιαφορία καί ἡ σκληρότητα γιά τό μικρότερο ἀδερφό του. Ἀλλά θά ἐπιμείνω στή ζωή τοῦ πατέρα, πού παρουσιάζει τήν αὐθεντική ἀγάπη τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ. Ἐδῶ, εἶναι τό συγκλονιστικό ὅτι ὁ πατέρας περιμένει νύχτα καί ἡμέρα, γιά νά δεῖ τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, τήν ἐπιστροφή τοῦ μικροτέρου παιδιοῦ του, μέ δάκρυα στά μάτια. Καί παρακαλεῖ τό Θεό νύχτα καί ἡμέρα νά ἐπιστρέψει κοντά του.
Κι ἕνα πρωινό βλέπει, λέγει, ἀπό μακρυά νά ἔρχεται ὁ υἱός του. Καί τί κάνει; Δέν περιμένει νά ’ρθει ὁ υἱός του κοντά του, γιά νά δηλώσει ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, γιά νά δηλώσει τή μετάνοιά του. Τί κάνει; Τρέχει, λέγει τό Εὐαγγέλιο. Ἀφήνει τό σπίτι του καί κατεβαίνει κάτω καί τόν συναντᾶ στό δρόμο. Ἐκεῖ στό δρόμο τόν ἐναγκαλίζεται καί τόν φιλάει. Δείχνει μιά πράξη ἀληθινῆς συγκινήσεως. Τόν ἀσπάζεται τό γιό του. Δέν τοῦ λέγει τίποτα. Δέν τόν κατακρίνει. Οὔτε τόν καταδικάζει, οὔτε τοῦ λέγει γιά τήν ἄσωτη ζωή του.
Ὁ δέ υἱός ὅμως, βλέποντας τή μεγάλη ἀγάπη τοῦ πατέρα, τί κάνει; «Ἡμάρτησα», λέει, «πατέρα κι ἐνώπιόν σου καί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Ὅταν ὁ πατέρας εἶναι γεμᾶτος ἀγάπη, τό παιδί τρέχει πιό εὔκολα, γιά νά τόν συναντήσει. Ἄν ὁ πατέρας ὅμως ἦταν σκληρός καί τιμωρός, δέν θά ἐπέστρεφε ὁ υἱός στό σπίτι του. Πολλές φορές φαινόμαστε ὄχι ἄνθρωποι τῆς ἀγάπης, ἀλλά ἄνθρωποι τῆς τιμωρίας καί τῆς ἀπόλυτης δικαιοσύνης. Μέσα μας δέν κυριαρχεῖ τό συναίσθημα τῆς καρδιᾶς, ἀλλά τό αἴσθημα τῆς σκληρότητος κι ἰδιαίτερα λειτουργεῖ ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου. Δέν κυριαρχεῖ ἡ καρδιά, ἀλλά κυριαρχεῖ ὁ λόγος. Ἡ σιωπή τοῦ πατέρα, τά δάκρυα τοῦ πατέρα, ὁ ἐναγκαλισμός τοῦ πατέρα δείχνουν τή μεγαλειώδη ἀρετή τῆς ἀγάπης.
Ἀλλά ἡ μεγαλειώδης πράξη του δέν κρύβεται στό μικρότερο υἱό, ἀλλά κρύβεται στό μεγαλύτερο γιό του. Ποῦ φαίνεται αὐτό; Ὅταν πλέον ὁ πατέρας του ἑτοιμάζει ἕνα μεγάλο τραπέζι για τον μικρότερο γυιό του. Τοῦ δίνει ἕνα δαχτυλίδι καί μιά λαμπροστολισμένη στολή. Αὐτά τί συμβολίζουν, ὅμως, τά τρία πράγματα; Τό πρῶτο, τό δαχτυλίδι, συμβολίζει ὅτι πλέον ὁ πατέρας του τόν κάνει συγκληρονόμο καί κύριο μέσ’ στό σπίτι του. Τό ἴδιο καί γιά μᾶς. Ὅτι ὁ Θεός μᾶς κάνει συγκληρονόμους τῆς οὐρανίου βασιλείας του. Ἡ στολή πού τοῦ δίνει συμβολίζει τίς θεῖες ἀρετές πού ἀποκτᾶ πλέον ὁ ἄσωτος υἱός. Καί τό τρίτο, ὁ μόσχος πού ἑτοιμάζει στό μεγάλο τραπέζι, συμβολίζει ὅτι κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μεταλαμβάνουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, γιά νά ζήσουμε μέσα στό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά ἀκόμη ὅταν ὁ μεγαλύτερος γιός μαθαίνει ὅτι ἦλθε ὁ ἀδελφός του ὁ μικρότερος καί ἔμαθε ὅτι τοῦ φτιάχνουν τό καλύτερο τραπέζι, τοῦ δίνουν τήν πιό λαμπρή στολή, ἐκείνη τή στιγμή θυμώνει. Καί τί κάνει; Δέν μπαίνει στό σπίτι, γιά νά τόν χαιρετήσει τόν ἀδελφό του, πού εἶχε χαθεῖ. Ἀλλά περιμένει ἀπ’ ἔξω θυμωμένος. Ἀλλά,ἐδῶ φαίνεται ἡ μεγάλη ἀρετή τοῦ πατέρα. Δέν περιμένει ὁ πατέρας μέσα στό σπίτι. Ἀλλά τί κάνει; Βγαίνει ἀπό τό σπίτι. Τρέχει στόν υἱό του τό μεγάλο καί τοῦ λέγει: «Παιδί μου», λέγει, «ὅλα αὐτά πού ἔχω εἶναι δικά σου. Ὁ ἀδελφός σου ἦταν νεκρός καί ἀνέζησε. Ἦταν ἀπολωλός καί εὑρέθη. Ἔλα», λέει, «κοντά μας, γιά νά τόν φιλοξενήσουμε καί νά ζήσουμε κοντά του».
Νά ξέρετε ὅτι ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ, κρύβει μέσα του μεγάλη ταπείνωση, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ, λειτουργεῖ μέ τήν καρδιά. Δέν στηρίζεται στά λόγια τά ἀνθρώπινα, ἀλλά στηρίζεται μονάχα τό πῶς νά θυσιάσει τόν ἑαυτό του γιά τόν ἄλλον. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ, δέν κοιτᾶ τόν ἑαυτό του, ἀλλά κοιτᾶ τόν ἄλλον. Προσπαθεῖ τό πρόβλημα τοῦ ἄλλου νά γίνει δικό του. Προσπαθεῖ νά θυσιάσει τά πάντα, γιά νά εὐεργετήσει τόν ἄλλον. Δέν κοιτᾶ τό πῶς νά εὐχαριστήσει αὐτό πού εἶναι ὁ ἴδιος, ἀλλά ἀφήνει ἀκόμη καί τή δουλειά του. Ἀφήνει πολλά πράγματα, γιά νά προσφέρει τήν εὐτυχία στόν ἄλλον. Βλέπουμε ὅτι ὁ πατέρας φαίνεται ἕνας ἄνθρωπος τῆς καρδιᾶς. Εὐεργετεῖ καί τόν μικρό καί τόν μεγάλο. Ταπεινώνεται καί στόν μικρό καί στόν μεγάλο. Δέν προσπαθεῖ νά δείξει ὅτι εἶναι ἕνας πατέρας-ἀφέντης. Ἕνας πατέρας, ὁ ὁποῖος ζητᾶ καί λέγει ὅτι «ἐγώ εἶμαι». Ἀλλά τί λέγει,; «Ἐλᾶτε κοντά μου, παιδιά μου. Νά ζήσουμε μέσα στό Θεό». Καί τούς δύο τούς ἤθελε ἑνωμένους. Ἀλλά ταπεινώνεται καί στούς δύο, γιά νά δείξει τό πόσο τούς ἀγαπᾶ.
Δέν μποροῦμε ν’ ἀγαπᾶμε καί νά κρίνουμε τόν ἄλλον. Δέν μποροῦμε ν’ ἀγαπᾶμε καί νά λέμε ὅτι «ἐγώ ἔχω δίκιο κι ὁ ἄλλος ἔχει ἄδικο». Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ, προσπαθεῖ νά δείξει ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ἁμαρτωλός. Δείχνει,ἕνα παράδειγμα ταπεινώσεως. Ἕνα παράδειγμα ἀλήθειας. Ἕνα παράδειγμα ὅτι ὄντως εἶναι μιμητής τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τί ἔκανε, ὁ Θεός, ὅταν βλέπει ὅτι ὁ λαός του εἶναι πολύ μακρυά Του; Τί κάνει; Στέλνει τόν Υἱόν του τό μονογενῆ. Θυσιάζει τό μονάκριβο παιδί του. Τί κάνει ὅμως ὁ Υἱός ἐπάνω στή γῆ, γιά νά δείξει τήν ἀγάπη του; Φτάνει μέχρι τή σταυρική θυσία. Μία σταυρική ἀγάπη, πού δέν κατανοεῖται ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὁ Κύριος ταπεινώνεται ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί θά ταπεινωθεῖ μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία, γιά νά δείξει ὅτι εἶναι ἀληθινός Θεός. Ἕνας Θεός τῆς Ἀγάπης.
Ο Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν λειτουργεῖ λογικά. Ἀλλά λειτουργεῖ καρδιακά. Δίνει τήν καρδιά του, γιά νά δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος τή θυσία του καί νά σωθεῖ. Εκεῖνος πού ἀγαπᾶ μοιάζει μέ τόν ἥλιο, πού θερμαίνει ὅλους τούς ἀνθρώπους γύρω του. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ μοιάζει μέ τή σκιά μέσα στόν ἥλιο, γιά νά μπορεῖ νά φροντίσει τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος τῆς καρδιᾶς θεωρεῖται τρελλός στή σημερινή ἐποχή. Διότι δέν κατανοεῖται ἀπό τόν ἄνθρωπο τοῦ κόσμου, πού λειτουργεῖ σκληρά, ἀμείλικτα, ἐγωιστικά.
Ὁ Θεός δέν θέλει μιά ἐγωιστική ἀγάπη. Πολλές φορές βλέπουμε οἱ γονεῖς, ὁ πατέρας κι ἡ μητέρα, νά μή φέρονται ὅπως ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς. Ἀλλά ζητᾶν νά εἶναι κτῆμα τους τό παιδί τους. Ζητοῦν νά εἶναι δικό τους. Ἐδῶ ὁ πατέρας τι κάνει; Ἀφήνει τό μικρότερο γιό του νά φύγει. Τόν ἀφήνει μέ δάκρυα στά μάτια καί παρακαλοῦσε νύχτα καί ἡμέρα νά ἔλθει πάλι κοντά του. Αὐτό σημαίνει ἀγάπη. Τό νά δίνουμε στά παιδιά μας τήν καρδιά μας. Νά μήν τά δεσμεύουμε μέ τόν ἑαυτό μας, ἀλλά νά τούς δείχνουμε αὐτό πού εἴμαστε. Καί λέγει σ’ ἕνα του λόγο ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Λέει ὅτι οἱ γονεῖς προσφέρουν στά παιδιά τους ὑλικά ἀγαθά. Τούς προσφέρουνε χρήματα. Τούς προσφέρουν περιουσίες ἤ ἀκόμη καί γνώσεις πολλές. Ἀλλά ὅμως, λέει, ἄν δέν τούς προσφέρουνε ἀρετές, λέει, τότε θεωροῦνται ὅτι εἶναι παιδοκτόνοι. Ὅτι θανατώνουν τά παιδιά τους, διότι δέν τά ὁδηγοῦν σ’ ἕνα δρόμο ἀληθινό. Σ’ ἕναν δρόμο σωτηρίας. Σ’ ἕναν δρόμο γιά νά πᾶνε στόν οὐρανό.
Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος λέγει σ’ ἕνα του λόγο. Τόν ρωτᾶνε τί εἶναι ἀγάπη. Ἀγάπη, λέει, εἶναι νά πάρεις ἕνα λεπρό καί νά τόν κάνεις δικό σου, λέει. Κι ἀκόμη περισσότερο, νά δώσεις τό δικό σου τό σῶμα, γιά νά σωθεῖ ὁ ἄλλος. Αὐτό σημαίνει ἀγάπη. Τό νά πάρουμε τό σῶμα τοῦ ἄλλου καί νά τό κάνουμε δικό μας. Ὁ Κύριος τί ἔκανε; Ὡς Θεός, πῆρε τό δικό μας τό σῶμα καί ταπεινώνεται ἐνώπιόν μας, γιά νά μᾶς σώσει.
Ἀναφέρεται σέ μιά ἱστορία τῶν ἀββάδων τῆς ἐρήμου. Ἦταν ἕνας Γέροντας κι ἕνας ὑποτακτικός. Καί μιά μέρα λέει ὁ ὑποτακτικός στό Γέροντα. Γέροντα, λέγει ὅτι, ἐγώ σ’ ἀγαπῶ πάρα πολύ. Καί τοῦ λέγει ἐκείνη τή στιγμή ὁ Γέροντας. Ἐγώ ὅμως, λέει, σ’ ἀγαπῶ μέ τήν καρδιά μου καί θά τ’ ἀποδείξω μιά μέρα, λέει, ὅτι ἡ ἀγάπη μου εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τή δική σου. Καί τοῦ λέγει ἀκόμη ὅτι ἄν, ἐσύ μέ πληγώσεις, ἐγώ θά σέ συγχωρήσω καί θά σ’ ἀγαπήσω περισσότερο. Ἄν ὅμως ἐγώ, λέει, σέ πληγώσω, νά ξέρεις ὅτι ἐσύ, θά μέ μισήσεις καί θά μέ κατηγορήσεις. Πράγματι, δέν πέρασαν μερικοί μῆνες κι ὁ ὑποτακτικός ἄρχισε νά διαδίδει στόν κόσμο ὅτι ὁ Γέροντάς του εἶναι ἀνήθικος καί προέβαλλε ἄλλες κατηγορίες γιά τό Γέροντά του. Τά ὁποῖα ἦταν ὅλα ψευδῆ. Τά μαθαίνει ὅμως ὁ Γέροντας. Καί τί κάνει; Λέει: Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ, γιατί μοῦ δίνεις τή δύναμη, γιά νά μπορῶ νά φτάσω στή δική σου ταπείνωση καί νά δεχθῶ τίς δικές μου ἁμαρτίες καί περισσότερο, νά νικήσω τόν ἐγωισμό μου. Μετά ὅμως ἀπό μερικά χρόνια ὁ ὑποτακτικός ἀναγνωρίζει τά λάθη πού ἔκανε καί τρέχει στό Γέροντα. Καί γονυπετής, μέ δάκρυα, τόν παρακαλεῖ καί τοῦ λέει νά τόν συγχωρέσει. Καί τοῦ λέγει ὁ Γέροντας τό ὄμορφο: Νά ξέρεις, λέει, ἀδερφέ μου. Ἐγώ ποτέ, λέει, δέν σέ κατέκρινα, ἀλλά παρακαλοῦσα τό Θεό γιά σένα. Ἀλλά νά ξέρεις ὅμως, ἡ ἀγάπη μου εἶναι τόσο πολύ μεγάλη, πού ὅταν μιά μέρα, λέει, τό μάτι μου ἦταν πάρα πολύ ἄρρωστο καί μέ πονοῦσε πάρα πολύ, λέω: «Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, διά τοῦ ἀδελφοῦ μου, θεράπευσε τό μάτι μου». Κι ἀμέσως, λέει, τό μάτι μου ἔγινε καλά.
Αὐτό σημαίνει ἀγάπη! Τό νά μποροῦμε τόν ἄλλον νά τόν ἀνεβάσουμε πολύ ψηλά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κι ἐμεῖς νά κατεβοῦμε πάρα πολύ χαμηλά. Ὁ Γέροντας τῆς ἱστορίας τί κάνει; Παρ’ ὅτι ἦταν ἅγιος, ταπεινώνεται τόσο πολύ καί παρακαλεῖ διά τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀδελφοῦ του νά σωθεῖ ὁ ἴδιος καί νά θεραπευθεῖ. Αὐτό σημαίνει ν’ ἀγαπᾶμε. Νά δίνουμε τόν ἑαυτό μας. Νά δίνουμε τή ζωή μας. Νά δίνουμε πάνω ἀπ’ ὅλα τήν καρδιά μας. Νά μποροῦμε νά λέμε: «ἀδελφέ μου σ’ ἀγαπῶ, ὅπως καί νά ’σαι. Δέν σέ κρίνω. Δέν σέ καταδικάζω. Ἀλλά ζητάω μονάχα νά γίνεις ὅπως εἶμαι ἐγώ».
Ἀὐτό πού πάσχει ἡ σημερινή κοινωνία κι ἰδιαίτερα ὁ χριστιανικός κόσμος εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχουν παραδείγματα. Δέν ὑπάρχουν πρότυπα, γιά νά ζήσουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι ἀληθινά.
Εὔχομαι, ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα νά γίνει δική μας ἀγάπη. Ἡ ταπείνωση τοῦ πατέρα νά γίνει δική μας ταπείνωση καί πάνω ἀπ’ ὅλα νά εἴμαστε μιμητές τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά δοξάζεται ἡ Ἁγία Τριάδα.